Sonbahar
Bugün ne kadar güzel bir gün yazı yazmak için. Kahvem elimde ve düşünüyorum... Soğuklar yüzüme çarpmaya başladığında neden yaşadığımı hissediyorum? Kışa yaklaşmak içimi sıcacık yapıyor. Yaprakların dökümü neden hüzünlü olsun ki, ben zehirli yapraklarımı süpürdüm bile. Tüm düşüncelerimle çırılçıplak kaldım ama en azından şimdi net görüyorum her şeyi. Çatı katında yaşadığım için çok fazla kuş gelip gidiyor balkonuma, çatıma... Şimdi minicik bavulları kanatları altında bir bir terk ediyorlar beni. Sıcak yer arayışı içindeler. Bir sorsalardı gitmelerine gerek yoktu, hepsini evime alabilirdim. Şu dünyada benden sıcak ne var ki? Neden bu hüzün, gitme isteği? Yaz boyunca dertleşmişiz, yemeklerini sularını vermişiz, sevmişiz. Şimdi neden bu göz ardı ediliş, boş veriliş? Her şeyi dramatikleştirmek bizim işimiz sanırım. Sis camımı buğuladığında, etrafı göremediğimde, her şey karmaşık bir hal aldığında kendimi daha net görüyorum halbuki. Çünkü sadece kendi benliğimi hissediyorum. Soğuk duygul